دستگاه‌های نانورباتیک یکی از قوی‌ترین ابزارهایی است که تاکنون توسط انسان ساخته شده است. این دستگاه‌های فن‌آوری که به آنها نانوربات‌ها نیز گفته می‌شود، اندازه‌ای از ۱/۰ تا ۱۰ میکرومتر دارد. نانوتکنولوژی از ماشین‌هایی استفاده می‌کند که به طور خاص با قطعاتی در مقیاس مولکولی یا نانو طراحی شده‌اند. تجسم این مقیاس را می توان با مقایسه اندازه سیاره ما با سنگ مرمر به عنوان نمایشی از مقیاس یک متر تا یک نانومتر انجام داد.
نانوروبات‌ها را می‌توان مانند هر دستگاه رباتیک خود مونتاژ دیگری درنظر گرفت. با این حال، تفاوت عمده این است که نانوربات‌ها از بلوک های سازنده اتمی ماده برای مونتاژ محصولات خود استفاده می کند. اگرچه ممکن است این مفهوم توسط برخی به عنوان یک داستان علمی تخیلی رد شود، ممکن است به درک این نکته کمک کند که در بدن ما «نانوربات‌های» بی‌شماری در هر عملی برای حفظ عملکرد درست بدن ما کار می‌کنند، با این حال، ما به این موجودات بیولوژیکی به عنوان نانوربات‌ها اشاره نمی‌کنیم، بلکه به عنوان اجزای سلولی که مسئول همانندسازی DNA است، اشاره می کنیم.
همانطور که اغلب در مورد بسیاری از رشته‌های علمی و پزشکی اتفاق می افتد، کاربردهای مفهوم نانوتکنولوژی قرن‌ها قبل از معرفی اولین تعریف رسمی مورد توجه بوده است. بسیاری از مورخان اولین بررسی سیستماتیک نانوتکنولوژی را به فیزیکدان آمریکایی،R. Feynman نسبت می‌دهند.
در سخنرانی سال ۱۹۵۹ خود با عنوان «فضای زیادی در پایین هست»، فاینمن توضیح داد که چگونه می‌توان چیزها را در مقیاس بسیار کوچک دستکاری و کنترل کرد. او توضیح داد که این فناوری درک ما را از موقعیت‌های پیچیده و پدیده‌های عجیب و غریبی که در بدن انسان رخ می‌دهند، گسترش خواهد داد. سرانجام در نیمه دوم قرن بیستم واژه نانوتکنولوژی توسط دانشمند ژاپنی N.Taniguchi ابداع شد. Taniguchi در سال 1974، در رابطه با استفاده از فناوری برای ایجاد ویژگی ها و اشیاء در مقیاس نانومتری، کار خود را منتشر کرد.
در سخنرانی سال ۱۹۵۹ خود با عنوان «فضای زیادی در پایین هست»، فاینمن توضیح داد که چگونه می‌توان چیزها را در مقیاس بسیار کوچک دستکاری و کنترل کرد. او توضیح داد که این فناوری درک ما را از موقعیت‌های پیچیده و پدیده‌های عجیب و غریبی که در بدن انسان رخ می‌دهند، گسترش خواهد داد. سرانجام در نیمه دوم قرن بیستم واژه نانوتکنولوژی توسط دانشمند ژاپنی N.Taniguchi ابداع شد. Taniguchi در سال 1974، در رابطه با استفاده از فناوری برای ایجاد ویژگی ها و اشیاء در مقیاس نانومتری، کار خود را منتشر کرد.
همانطور که اغلب در مورد بسیاری از رشته‌های علمی و پزشکی اتفاق می افتد، کاربردهای مفهوم نانوتکنولوژی قرن‌ها قبل از معرفی اولین تعریف رسمی مورد توجه بوده است. بسیاری از مورخان اولین بررسی سیستماتیک نانوتکنولوژی را به فیزیکدان آمریکایی،R. Feynman نسبت می‌دهند.
گروه‌های تحقیقاتی متعددی نیز چیزی را ساخته‌اند که می‌توان آن را نانو موشک نامید. این نانو ربات‌های پرسرعت که از راه دور کنترل می‌شوند، قادر به انجام بسیاری از کارها هستند، از جمله رساندن داروها به مناطق هدفمند داخل بدن.
انواع دیگر نانوربات‌ها شامل نانو ماشین‌های DNA سه بعدی، نانو شناورها، نانو ربات‌های باکتریایی و نانو ربات‌های شبیه اسپرم هستند. نانو ماشین‌های DNA سه بعدی، ابتکار مهندسان مکانیک دانشگاه ایالتی اوهایو هستند که از “اریگامی DNA” برای ساخت قطعات مکانیکی پیچیده در مقیاس نانو به عنوان اجزای نانو ربات‌های آینده استفاده کردند.
محققان Technion و ETH زوریخ، نانو شناورهایی را ساخته‌اند که قادر به حرکت در مایعات فیزیولوژیکی هستند و هدفشان استفاده از آنها برای درمان هدفمند است. به طور مشابه، محققان هلند و مصر، نانو ربات‌های شبیه اسپرم را ساخته‌اند که تحت میدان‌های مغناطیسی نوسانی ضعیف عمل می‌کنند و ممکن است در آینده برای درمان هدفمند مورد استفاده قرار گیرند.
امکانات مرتبط با فناوری نانو بی‌حد و حصر است و می‌تواند راهی طولانی برای پرداختن به چالش‌های جهانی معاصر و معضلات آینده باشد. این فناوری پتانسیل قابل توجهی برای افزایش عملکرد بیولوژیکی انسان و ایجاد عناصری برای توسعه پایدار جمعیت در آینده، مانند انرژی پاک، غذا و آب، دارد. علاوه بر این، این فناوری ابزاری مهم در درمان انواع بیماری‌ها خواهد بود.
